Μαχ̌αίρ’ μαυρομάνικον

Μάνα, τ’ εμόν η μάνα,
μάνα, χαΐνη¹ μάνα
Μάνα, αούτο τη σεβντάν
πώς να εποίν’να κι εχάν’να;

Μάνα, γιατί εποίν’νες με
σον ψεύτικον τον κόσμον;
Όλ’ λέγ’νε και γελούνε,
εγώ σύρω τον πόνον

Μαχ̌αίρ’ μαυρομάνικον,
βάλλω σε σο ζωνάρι μ’
Εγώ εσέν αν ’κι παίρω
θα χάνω το κιφάλι μ’