Πόσα ομμάτι͜α τη κοσμί’

Πόσα ομμάτι͜α τη κοσμί’
αντάμωσην περ’μέν’νε
και πόσα σο παράθυρον
οξ̌ουκά -ν- απομέν’νε;

Τερούν, τερούν ’κι φαίνεται
ο ξένον ας σα ξένα
Να δί’ ατ’ς ολίγον χαράν
σα καρδι͜άς τα καμένα

Είνας πα όσον ετέρεσεν,
εχαλάγαν τ’ ομμάτι͜α τ’ς
’Κ’ επρόφτασεν να πλερούται
η μάρσα ας σα μουράτι͜α τ’ς

Για τ’ ατέν ’κ’ έτονε κ̂ουσμέτ’
ν’ ελέπ’ τον ξενιτέαν
Επέθανεν κι ησύχασεν
σ’ έναν ισίζ’ φωλέαν