Η παρανύφ’σσα έμορφος

Η παρανύφ’σσα έμορφος,
η νύφε άλλον καλλίον
Ο κουμπάρον τελικανλής
και -ν- ο γαμπρόν θερίον

Παρανύφ’σσα, ’κι θ’ επαίρ’νες,¹
άι, το ρούχον ντ’ εφόρ’νες
Εσύ τσ̌αλίμι͜α ντ’ επούλ’νες;
Ας σον άνδρα σ’ ’κ’ επόρ’νες

Καλόν χορόν, καλόν χορόν
τ’ αρνί μ’ χορεύ’ σο γιάνι μ’
Το χορόν ντο εχόρεψα
επίασεν απάν’ ι-μ’

Ντό έπαθες και λύντς και δέντς
τη λετσ̌εκί’ σ’ τα τέκια;
Εμέν τσ̌αλίμι͜α μη πουλείς!
Εγώ ντ’ εποίν’να εφέκα!

Γουρπάν’ σα χ̌έρι͜α σ’ τ’ έμορφα,
ατά τα πιλεκλία!
Πώς ’κι κουεύ’ς και βάλτς ατα
και σα νερά τα κρύα;