Μανάχος ’κ’ επορώ

Σο ακρογιάλιν κάθουμαι,
νουνίζω, απονουνίζω
Μετρώ τ’ άγρι͜α κύματα,
ποτάμ’ τα δάκρυ͜α μ’ τρέχ’νε

Να ζω μαναχός ’κ’ επορώ,
χωρίς εσέν, θα βζήνω
Γιά έλα με τα κύματα
γιά ρούζω και σκοτούμαι

Ρωτώ την θάλασσαν, ρωτώ
την μαχανάν να λέει με
Ρωτώ τα λίβι͜α τ’ ουρανού
γιατί μακρά μ’ επήες;

Να ζω μαναχός ’κ’ επορώ,
χωρίς εσέν, θα βζήνω
Γιά έλα με τα κύματα
γιά ρούζω και σκοτούμαι

Κανείς ’κι λέει το γιατί,
κανείς ’κι απολογάται
Το κρίμαν έν’ η άλλ’ εγάπ’
τ’ επέρεν τα αχούλια σ’

Να ζω μαναχός ’κ’ επορώ,
χωρίς εσέν, θα βζήνω
Γιά έλα με τα κύματα
γιά ρούζω και σκοτούμαι