Πολλά μη λες

Πολλά μη λες, πολλά μ’ ακούς,
πολλά μη φανερούσαι
Τ’ εγάπ’ που έ͜εις απέσ’ σην ψ̌η σ’, πουλί μ’,
πουδέν μ’ ονοματί͜εις α’

Ανθρώπ’ ’κι θέλ’νε το καλό σ’,
ζελεύ’νε και ταράζ’νε
Άσπρον ευτάγ’νε το μαβίν, πουλί μ’,
τον ήλιον φέγγον λέγ’νε

Σ’ ατόν μανάχα π’ αγαπάς
να λες ατό ντο θέλεις
Ατός ακούει κι εγροικά, πουλί μ’,
κι απόκρισην θα παίρεις

Εγάπ’ έν’ μαναχά γι’ ατείντς
κρυφά πη αγαπίουν
Κι όσον κρατούν ατο κρυφά, πουλί μ’,
ποτές ’κι θα χωρίουν