Το δαχτυλίδ’

Ντ’ εδέκα σε το δαχτυλίδ’
με τ’ όνομα μ’ γραμμένον
τη ψ̌ης ι-μ’ έν’ η καλατσ̌ή,
τη καρδι͜άς ι-μ’ ο πόνον
[όι! όι!...] τη καρδι͜άς ι-μ’ ο πόνον

Να ελέπω να φορείς ατο
σο άσπρον το χ̌ερόπο σ’
να λέει για τ’ εμέν πονεί
το τρυφερόν καρδόπο σ’
[όι! όι!...] το τρυφερόν καρδόπο σ’

Ντ’ εδέκα σε το δαχτυλίδ’
τη καρδι͜άς ανοιγάριν
«Ομνύω», λέει, «σον Θεόν,
τ’ εσόν έν’ η καρδία μ’!»
[όι! όι!...] τ’ εσόν έν’ η καρδία μ’!
«Ομνύω», λέει, «σον Θεόν,
τ’ εσόν έν’ η καρδία μ’!» (x3)