Μη πιστεύ’ς, ρίζα μ’, τη χώραν

Μη πιστεύ’ς, ρίζα μ’, τη χώραν,
εγώ άλλεν ’κι τερώ
Είσ’ εικόνα, Παναΐα
κι αγαπώ σε όσον ζω

Ντό να ’φτάγω; Πού να πάω;
Την εγάπ’ν ατ’ ποίος χάν’,
ούτε τρώει, ούτε κοιμάται,
έν’ καλλίον ν’ αποθάν’

Τραγωδώ και τα πουλόπα
σα κλαδία ’κι πετούν
Έχ’νε ψ̌όπον και καρδίαν
για τ’ εμέν κι ατά πονούν

Ντό να ’φτάγω; Πού να πάω;
Την εγάπ’ν ατ’ ποίος χάν’,
ούτε τρώει, ούτε κοιμάται,
έν’ καλλίον ν’ αποθάν’

Εβραδι͜άστα σ’ ερημίας
και επέμ’να μαναχόν
Αν ’κ’ ευρήκω το πουλόπο μ’
για τ’ εμέν ξάι μη μερών’

Ντό να ’φτάγω; Πού να πάω;
Την εγάπ’ν ατ’ ποίος χάν’,
ούτε τρώει, ούτε κοιμάται,
έν’ καλλίον ν’ αποθάν’