Άψιμον εσέγκες

Η εμορφία τη κοσμί’
σ’ εσέν έν’ σερεμένον
Σην καρδι͜ά μ’ ντ’ έχω για τ’ εσέν
βαθέα έν’ κρυμμένον

Άψιμον σον κόσμον εσέγκες,
άλλος ’κ’ έν’ άμον εσέν
Ψ̌ήκα μ’, δος με έναν φιλόπον,
μάνα εποίκεν και -ν- εμέν

Απέσ’ σ’ ομμάτι͜α σ’ κρύφκουνταν
ο ουρανόν και τ’ άστρα
Άψιμον παίρω απ’ ατά
κι η ψ̌η μ’ φορεί τα άσπρα

Άψιμον σον κόσμον εσέγκες,
άλλος ’κ’ έν’ άμον εσέν
Ψ̌ήκα μ’, δος με έναν φιλόπον,
μάνα εποίκεν και -ν- εμέν

Εμάεψες με κι έχασα
τ’ αχούλι μ’ για τ’ εσένα
Η ώρα μ’ να μαθάνω έν’
τ’ εγάπης τα γραμμένα

Άψιμον σον κόσμον εσέγκες,
άλλος ’κ’ έν’ άμον εσέν
Ψ̌ήκα μ’, δος με έναν φιλόπον,
μάνα εποίκεν και -ν- εμέν

Πού κέσ’, καρδι͜ά μ’, θα κρύφτω σε
σ’ εγάπ’ να μη κομπούσαι;
Πώς θα μαθάντς ας σο μαχ̌αίρ’
μίαν αν ’κι ματούσαι;

Άψιμον σον κόσμον εσέγκες,
άλλος ’κ’ έν’ άμον εσέν
Ψ̌ήκα μ’, δος με έναν φιλόπον,
μάνα εποίκεν και -ν- εμέν