Ψηλά κράτ’ τ’ όνομα σ’

Για κράτ’ ψηλά το όνεμα σ’
και μη χάντς τη θωρέα σ’
Όσον έν’ καιρός
να σβήν’νε θέλ’νε οι τουσ̌μάν’,
Πόντιε / Έλληνα, τη γενεά σ’,
να απομέντς μικρός!

Απ’ αδά κι απ’ ακεί
δούλον θέλ’νε σε
Μουατσ̌ίρ’ απάν’ ση γην
ατείν’ έχ’νε σε
Τάζ’νε σε οι τρανοί
και ’κι δίγ’νε σε
Και σο δίκαιον καικά
ξένος ’ίνεσαι

Απέσ’ ι-σ’ πάντα να κρατείς
άγρυπνον τον αντάρτην
Πάντα άγνεφος
σον ύπνον μη πιάν’νε σε
και σβήν’νε σε ας σο χάρτην
ση ζωή σ’ σκοπός

Απ’ αδά κι απ’ ακεί
δούλον θέλ’νε σε
Μουατσ̌ίρ’ απάν’ ση γην
ατείν’ έχ’νε σε
Τάζ’νε σε οι τρανοί
και ’κι δίγ’νε σε
Και σο δίκαιον καικά
ξένος ’ίνεσαι

Καμίαν ’κ’ εχαμέλυνες
την υπερηφανεία σ’
Όλεν το καλόν
κι έναν ημέραν ξαν θα παίρτς
οπίσ’ τη Ρωμανία σ’,
όρωμαν τ’ εσόν

Απ’ αδά κι απ’ ακεί
δούλον θέλ’νε σε
Μουατσ̌ίρ’ απάν’ ση γην
εσέν έχ’νε σε
Τάζ’νε σε οι τρανοί
και ’κι δίγ’νε σε
Και σο δίκαιον καικά
ξένος ’ίνεσαι