Ντό λες αηδόν’;

Πουλίν, ας σο κελάηδημα σ’
και απ’ ατό τη γλώσσαν
Το μυστικόν ντ’ εξέρτς εσύ
σ’ εμέν πα μία δος α’
[όι, όι, όι, όι]
σ’ εμέν πα μία δος α’

Αηδόν’, ντό λες; εξήγα με
ας σο κλαδίν τ’ ελαίας
Ατό το ταίρι σ’ π’ έφυεν
πώς φέρτς α’ ση φωλέα σ’;
[όι, όι, όι, όι]
πώς φέρτς α’ ση φωλέα σ’;

Τ’ αηδόν’ τη νύχτας ένουμ’νε,
αρνόπο μ’, για τ’ εσένα
Σ̌υρίζω λόγια τη σεβντάς
και λόγια πονεμένα
[όι, όι, όι, όι]
και λόγια πονεμένα

Εσέναν αν ’κ’ ευρήκω εγώ
’κ’ έχω παρηγορίαν
Ους ν’ αποθάνω ση ζωήν
’κι λέγω τραγωδίαν
[όι, όι, όι, όι]
’κι λέγω τραγωδίαν

Νιέτ’ να κλώσ̌κεσαι οπίσ’
εγώ πουθέν ’κ’ ελέπω
Σίναν να λέγω τη σεβντά μ’,
τον πόνο μ’ πού να θέκω;
[όι, όι, όι, όι]
τον πόνο μ’ πού να θέκω;

Φεύω με το παράπονον
απέσ’ σ’ αούτ’ τη νύχταν
Χωρίς το ταίρι μ’ κλώσκουμαι,
αηδόνι μ’, καληνύχτα
[όι, όι, όι, όι]
αηδόνι μ’, καληνύχτα