Σον Παράδεισον εξέρω

Πόσα να εξέρ’ έναν παιδίν
να κρίν’ την κοινωνίαν;
Κουρτά το ψέμαν τη κοσμί’
κι ευτάει α’ ευτυχίαν

Σον παράδεισον εξέρω
ζούνε μόνον οι αγγέλ’
π’ αγαπούνε τ’ έναν τ’ άλλο
κι όπλα ’κι κρατούν σο χ̌έρ’

Μικρός έμ’νε και ’κ’ έξερα
τ’ ανθρώπ’ς εγώ να κρίνω
Εθάρρ’να σον παράδεισον
θα ζω και θα τρανύνω

Σον παράδεισον εξέρω
ζούνε μόνον οι αγγέλ’
π’ αγαπούνε τ’ έναν τ’ άλλο
κι όπλα ’κι κρατούν σο χ̌έρ’

Ετράνυνα και είδα ’το,
σην κόλασην ευρέθα
Θεέ μ’, πώς επουσ̌μάνεψα
σον κόσμον ντ’ εγεννέθα!

Σον παράδεισον εξέρω
ζούνε μόνον οι αγγέλ’
π’ αγαπούνε τ’ έναν τ’ άλλο
κι όπλα ’κι κρατούν σο χ̌έρ’