Άκ’σον την δι͜αρμενεία μ’

Ανάθεμα τ’ εφκιαρόπο σ’
ντο κόφτ’ και το νεφές ι-σ’
Π’ ελέπ’ σε η χώρα ’κι νοΐζ’
πως κρύφτς ατα όλια απέσ’ ι-σ’

Άκ’σον την δι͜αρμενεία μ’·
Τοπλάεψον τέρτι͜α, καημούς
και δος ατα φωτίαν

Όλια εθαρρείς φουρκίζ’νε σε
και πως τελείται η ζήση σ’
Μακρά τρέ͜εις ας σα βάρσανα σ’
κι ατά τρέχ’νε͜ απ’ οπίσ’ ι-σ’

Άκ’σον την δι͜αρμενεία μ’·
Τοπλάεψον τέρτι͜α, καημούς
και δος ατα φωτίαν

Ακούς παλαλωτά να κρούει
τη καρδι͜άς ι-σ’ ο χτύπον
κι όλιον το βράδον πολεμάς
και ’κι κοιμάσαι ύπνον

Άκ’σον την δι͜αρμενεία μ’·
Τοπλάεψον τέρτι͜α, καημούς
και δος ατα φωτίαν

Χάσον τα πάθι͜α σ’ μη νουνί͜εις
’κ’ έχ’νε τελεμονήν
Πάντα ο ήλιον θα εβγαίν’
ας σην ανατολήν

Άκ’σον την δι͜αρμενεία μ’·
Τοπλάεψον τέρτι͜α, καημούς
και δος ατα φωτίαν