Εποίκες ντο θ’ εποίν’νες με

Εποίκες ντο θ’ εποίν’νες με,
έκαψες τον καμένον
Εγέλασες με τον καρίπ’,
έγλυσες τον γλυσμένον

Τρυγόνα μ’, η σεβτά τ’ εσόν
θα σ’κών’ και σύρ’ και χάν’ με
Έρθεν ο Θεόν εμέρωσεν
και ύπνος ’κι πιάν’ με

Ντ’ εθέλ’νες, πουλί μ’, κι έφευες;
’ρωτώ σε, για τ’ όποιον
Κι επέμ’νεν το καρδόπο μου
κουσνόν μέρος και κρύον

Ατσ̌ά πού είσαι, ντο ευτάς,
πού κέσ’ καταματούσαι;
Πού κέσ’ αραεύ’ς κιμιάν
άντζ̌ακ για να λαρούσαι;