Να ’ίνεσαι τη φιλεμάτ’

Τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ αζωγράφιστα
και τα περιγραμμένα,
τον κόσμον επαλάλωσαν
και -ν- έκαψαν εμέναν

Τα χ̌είλι͜α σ’ θέλ’νε φίλεμαν,
ατά τα ροδοστάμι͜α
Να ’ίνεσαι τη φιλεμάτ’
και κείσαι σην εγκάλια μ’

Αμάλαχτον κι ανέξερτον
και ποίος θα μαθί͜ει σε;
Ση παραδεισί’ την οτάν
ποίος θα στρών’ και κείσαι;