Εσύ τ’ εμόν το ακριβόν

Εσύ τ’ εμόν το ακριβόν,
εσύ τ’ εμόν το έναν
Όντες νοΐζω έρχ̌εσαι
έρ’ται παγών’ το αίμα μ’

Άνοιξη μ’ και τσ̌ιτσ̌άκι μ’,
παρχαρί’ μανουσ̌άκι μ’
Μάλαμα μ’ και χρυσόν -ι,
έναν και μαναχόν -ι

Εσύ τ’ εμόν η θάλασσα
ντο πάν’ κι έρχουν παπόρι͜α
Αν θέλτς φέρ’νε με τη χαράν,
αν θέλτς φέρ’νε με ζόρι͜α

Άνοιξη μ’ και τσ̌ιτσ̌άκι μ’,
παρχαρί’ μανουσ̌άκι μ’
Μάλαμα μ’ και χρυσόν -ι,
έναν και μαναχόν -ι

Εσύ, αμάραντον τσ̌ιτσ̌άκ’,
’κι χάται η εμορφία σ’
Φοούμαι θα ομματι͜άζ’νε σε
τση χώρας τα κουρφίας

Άνοιξη μ’ και τσ̌ιτσ̌άκι μ’,
παρχαρί’ μανουσ̌άκι μ’
Μάλαμα μ’ και χρυσόν -ι,
έναν και μαναχόν -ι