Ερώτεσαν την κεμεντσ̌έν

Ερώτεσαν την κεμεντσ̌έν,
«τα γονι͜ακά σ’ απόθεν;»
Κ’ εκείνε πυκνοκούρτεσεν
κι η γούλα τ’ς εγομώθεν

Λύρα μ’, σο κασελόπο σου
πόσα μουράτι͜α κείνταν;
Και πόσα εβγαίν’νε απ’ εκειαπέσ’
και τραγωδίας [ψ̌ήκα μ’, πουλί μ’] γίν’νταν;

Ατά ντο είδα ση ζωή μ’,
ανθρώπ’ καμίαν ’κ’ είδαν!
Εγώ πασ̌κείμ’ ντο έμ’νε αέτσ’;
είχα κι εγώ [ψ̌ήκα μ’, πουλί μ’] πατρίδαν!

Σ’ εμόν τον τόπον κείντανε
χ̌ερέας χουλιά χ̌ι͜όνια
που θ’ απομέν’νε άλυτα
όσα κι αν έρχουν χρόνια

Ταλκάν’ τση Μαυροθάλασσας
σύμπιρνα εγνεφίζ’ με
Κι η δείσα απάν’ ση Ζύγαναν,
όντες τσ̌οκεύ’ κλαινίζ’ με

Τ’ εμόν ο τόπον έν’ εκέσ’
κι ας λέγ’νε ήντι͜αν θέλ’νε,
Ατείν’, ρίζα μ’, που λέγ’ν’ ατο,
δάκρυ͜α ντο είν’ ’κ’ εξέρ’νε!