Μανίκα μ’

Απέσ’ σην κάμαρη μ’ φωτάζ’
έναν κερόπον μόνον [γιαρ]
Ατό πα αργολύεται
άμον ντο λύν’ με ο πόνον [γιαρ]

Σ’ ωτία μ’ ακουσ̌κεύκουνταν
λαλίας, χουσ̌ιντία [γιαρ]
Κι η κάμαρη μ’ έν’ εύκαιρον,
έρημον εγκλησία [γιαρ]

Ισ̌κιάδες γυροκλώσκουνταν,
γριβών’νε σα τουβάρι͜α [γιαρ]
Μαύρα, ζαΐφκα και ψηλά,
τερούν να ευρήκ’νε ιχνάρι͜α [γιαρ]

Κι εσύ πουθέν ’κι φαίνεσαι,
τιδέν νισ̌άν’ ’κι δί’ς-ι [γιαρ]
Επέρες στράταν μακρινόν
και ’κι τερείς οπίσ’-ι [γιαρ]