Στιχουργοί: Αλέξανδρος Παρχαρίδης
Συνθέτες: Αλέξανδρος Παρχαρίδης
Τη Παναΐας το ποτάμ’ στεσημονήν που ’κ’ έχ̌ει Τη καρδι͜άς ι-μ’ το νούνιγμαν αρ’ οξωπίσ’ που τρέχ̌ει Άσπιλή μου Παναΐα, Παναΐα πλατυτέρα, τη σκοτίαν και τη νύχταν ποίσον ατο φως κι ημέρα Η Παναΐα μουν ωρι͜άζ’ τα μέρι͜α απ’ έναν- έναν Η χώρα του αχώρετου, η Άχραντος Παρθένα Άσπιλή μου Παναΐα, Παναΐα πλατυτέρα, τη σκοτίαν και τη νύχταν ποίσον ατο φως κι ημέρα Κι ας είναι αλουτρούητα και ας εένταν ξένα Επέμ’ναν καταπράσινα και χ̌ιλευλογημένα Άσπιλή μου Παναΐα, Παναΐα πλατυτέρα, τη σκοτίαν και τη νύχταν ποίσον ατο φως κι ημέρα
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλευση |
|---|---|---|---|
| αλουτρούητα | αλειτούργητα | ||
| αρ’ | εισάγει ή τονίζει πρόταση με ποικίλες σημασιολογικές αποχρώσεις: λοιπόν, άρα, έτσι, επομένως, δηλαδή, τέλος πάντων, τώρα, άντε, με χροιά παρότρυνσης ή επίγνωσης, όπως το τουρκ. ha | ἄρα | |
| εένταν | έγιναν | ||
| επέμ’ναν | απόμειναν | ||
| ’κ’ | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| μέρι͜α | μέρη | ||
| μουν | μας | ||
| νούνιγμαν | σκέψη | ||
| οξωπίσ’ | πίσω, αντίστροφα | ||
| Παναΐα | Παναγιά | ||
| ποίσον | (προστ.) κάνε, φτιάξε | ποιέω, ποιῶ | |
| ποτάμ’ | ποτάμι | ||
| σκοτίαν | σκοτάδι | ||
| χώρα | οι ξένοι γενικά, οι μη οικείοι, η ξενιτειά | ||
| ωρι͜άζ’ | προσέχω/ει, φυλάω/ει, επιβλέπω/ει |
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλ. |
|---|---|---|---|
| αλουτρούητα | αλειτούργητα | ||
| αρ’ | εισάγει ή τονίζει πρόταση με ποικίλες σημασιολογικές αποχρώσεις: λοιπόν, άρα, έτσι, επομένως, δηλαδή, τέλος πάντων, τώρα, άντε, με χροιά παρότρυνσης ή επίγνωσης, όπως το τουρκ. ha | ἄρα | |
| εένταν | έγιναν | ||
| επέμ’ναν | απόμειναν | ||
| ’κ’ | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| μέρι͜α | μέρη | ||
| μουν | μας | ||
| νούνιγμαν | σκέψη | ||
| οξωπίσ’ | πίσω, αντίστροφα | ||
| Παναΐα | Παναγιά | ||
| ποίσον | (προστ.) κάνε, φτιάξε | ποιέω, ποιῶ | |
| ποτάμ’ | ποτάμι | ||
| σκοτίαν | σκοτάδι | ||
| χώρα | οι ξένοι γενικά, οι μη οικείοι, η ξενιτειά | ||
| ωρι͜άζ’ | προσέχω/ει, φυλάω/ει, επιβλέπω/ει |
Με την ευγενική χορηγία φιλοξενίας της 