Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν,
να πάει ση στρατείαν
Τη νύχταν πάει σο μάστοραν,
τη νύχταν μαστορεύει
Κόφτ’ ας σ’ ασήμι πέταλα
κι ας σο χρυσάφ’ καρφία
Τον μαύρον ατ’ ’καλίβωνεν
καταντικρύ σον φέγγον
Κι η κάλη α̤τ’ παραστέκει α̤τον
με το χρυσόν μαντίλι
και τα δάκρυ͜α τ’ς κατήβαιναν,
Καλομηνά χαλάζι͜α
Καρφίν, καρφίν απλώνει α̤τον,
την γην δάκρυ͜α γομώνει

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε;
Κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε σον κύρη μου,
τον άεν -Κωνσταντίνον,
Αφήνω σε την μάνα μου,
την άγ̆ιαν-Ελένην,
Αφήνω σε τ’ αδέλφι͜α μου,
τους δώδεκ’ Αποστόλους