Εγώ είμαι τσ’ Ανατολής

Εγώ είμαι τσ’ Ανατολής,
τση Ματσούκας το άστρον
Σ’ έναν τοξαρί’ μ’ σύρσιμον
εχάλασα το κάστρον

Ν’ αηλί εμέν τον άχαρον,
ν’ αηλί εμέν τον μαύρον
Εσ’κώθανε ψεσ’νά γαρκά,
θέλ’νε να κρού’ν τον ταύρον

Ολόερα ας σον ταύρον
τα γαρκά ταλασ̌εύ’νε
Έναν έμπρι͜α, δύο -ν- οπίσ’
κι ατόν ’κι γιανασ̌εύ’νε

Ν’ αηλί εμέν τον άχαρον,
ν’ αηλί εμέν τον μαύρον
Εσ’κώθανε ψεσ’νά γαρκά,
θέλ’νε να κρού’ν τον ταύρον

Εγώ είμαι τ’ άστρον ντ’ εβγαίν’
εντάμαν με τον φέγγον
και το κορτσόπον ντ’ αγαπώ
Μάτσ̌κας Γιαννακαντέτ’κον¹

Ν’ αηλί εμέν τον άχαρον,
ν’ αηλί εμέν τον μαύρον
Εσ’κώθανε ψεσ’νά γαρκά,
θέλ’νε να κρού’ν τον ταύρον

Εγώ είμαι εκείνον το πουλίν
με τα κανάτι͜α τ’ άσπρα
Ντο κελαηδεί σο χάραμαν,
όντες πατεύ’νε τ’ άστρα

Ν’ αηλί εμέν τον άχαρον,
ν’ αηλί εμέν τον μαύρον
Εσ’κώθανε ψεσ’νά γαρκά,
θέλ’νε να κρού’ν τον ταύρον

Εγώ -ν- ατό τσ̌ακεύ’ ατο,
ατό ξάι ’κ’ εβγάλ’ τσίας
Εγώ -ν- ατό τσ̌ακεύ’ ατο,
ατό πώς ’κ’ εβγάλ’ τσίας;
Θειίτσα μ’, ποδεδίζω σε,
θα δί’ς με ας σα πουτσία σ’

Ν’ αηλί εμέν τον άχαρον,
ν’ αηλί εμέν τον μαύρον
Εσ’κώθανε ψεσ’νά γαρκά,
θέλ’νε να κρού’ν τον ταύρον