Το δώρο σ’ ’κι ανασπάλλω

Κάθαν χρόνον, ψ̌η μ’, ση γιορτή σ’
το δώρο σ’ ’κι ανασπάλλω
Έρχεσαι, κρού’ς εμπαίντς σο νου μ’
κι ας είσαι με τον άλλον

Χρόνια, πουλί μ’, να χ̌αίρεσαι,
να είσαι χαρεμέντσα
Και πέ’ ατόν ντο έ͜ει ’σέναν
μη έ͜ει σε πονεμέντσα

Κρούει σο νου μ’ ντο είχα εγώ
τη σεβντάν για τ’ εσέναν
Εσύ έσ’νε που έλεες
«’κι θέλω άλλο κανέναν»

Για τ’ εσέν πάντα ορωτώ,
αρνόπο μ’, όθεν πάω
Αν θέλτς στείλον με ένα χαπάρ’
κρυφά να εξέρτς ντ’ ευτάω

Ξαν, πουλόπο μ’, χρόνια πολλά,
να ζεις από καρδίας
Τα χ̌είλι͜α σ’ πάντα να γελούν,
μη έ͜εις τυρα̤ννισίας