Εσύ μονάχα πέ’ το «ναι»

Τ’ οσπίτι σ’ έν’ απέσ’ σ’ ορμάν’,
ολόερα τουζάκια
Σκοτία έτον και ’κ’ έλεπα,
ετσέρτσα τα πατζάκια μ’

Ανάθεμα τ’ οσπιτόπο σ’
και τ’ οπίσ’ τη μερέαν
’Κ’ επρόφτασα να ελέπω σε,
έφαγα μαχ̌αιρέαν

Ο κύρ’ -τ- σ’ κι η μάνα σ’ ’κι θέλ’νε
να έχω σε σο γιάνι μ’
Εσύ μονάχα πέ’ το ναι,
τ’ άλλα άσ’ ατα απάν’ ι-μ’

Έχω καιρό να ελέπω σε,
άλλο πουθέν ’κ’ εφάνθες!
Έμαθα αλλού πας τρως και πίντς
και -ν- απ’ εμέν εχάθες

Ατό ντ’ εδέκες με, πουλί μ’,
σην ψ̌η μ’ έχ’ α’ κρυμμένον
Με άλλον αν τσ̌ατεύω σε,
δί’ς ατον πράμαν ξένον