Οι ποπάδες καλά ζούνε

Μάνα, ημέρα ’κι δι͜αβαίν’
να μη αναστενάζω
Τα νύχτας καίεται η ψ̌η μ’,
τ’ απέσ’ ι-μ’ κομματι͜άζω

Ανάθεμα, ανάθεμα
αΐκον γειτονίαν!
Επέραν α’ κι εστάθανε
ντ’ εφίλεσα σε μίαν

Σα στεφανώματα μουν-ε
η μάνα σ’, ψ̌η μ’, αν ’κ’ έρ’ται
Θα αποθάν’ και σ’ οσπίτ’ν ατ’ς
κανένας ’κι θα έρ’ται!

Οι ποπάδες καλά ζούνε,
ίλιαμ κι οι δεσποτάδες
’Κι ξέρω, ατείν’ οι καλογέρ’
ντ’ ευτάνε τοι σεβντάδες;

Εμέν ποπάς εφώτ’σε με,
ποπάς θα στεφανών’ με
Ποπάς θα βάλ’ με σο ταφίν,
θα σύρ’ χώμαν γομών’ με

Σον κόσμον που γεννίουνταν,
μάνα, ούλ’ θ’ αποθάν’νε
Αρ’ αέτσ’ έρθαμε κι εμείς
και -ν- αρ’ αέτσ’ θα πάμε