Η άπιστος η νουσ̌αλού μ’

Η άπιστος η νουσ̌αλού μ’
τ’ ομμάτι͜α τ’ς να εβγαίν’νε
Σαράντα χρόνια να νεστεύ’,
ντ’ εποίκεν ’κ’ επεβγαίν’νε

Κάτ’ έπαθεν τ’ εμόν τ’ αρνίν
και ντό πολλά -ν- αγρείται;
Εχτέθεν έναν ταπιέτ’
και μαναχόν ’κι κείται

Εμέν και το μικρόν τ’ αρνί μ’
έναν στράταν χωρίζ’ μας
Τ’ αμαρτίας εμουν πολλά,
κοινωνία ’κι ρούζ’ μας

Η κουκούλα μ’ ετσερίεν,
εθάρρεσα -ν- ελλάεν
Τη ζωής το κετσ̌ίνεμαν
εθάρρεσα γολάι έν’