Τα νεότητα μ’ έφαεν

Άλλο σ’ οσπίτι σ’ ’κ’ έρχουμαι,
σην αύλι͜α σ’ ’κι δι͜αβαίνω
Άλλεν κόρην εγάπεσα,
εσέν θ’ απιδι͜αβαίνω

Αρνί μ’, τα τονιατέματα σ’,
αλάι μαλάι τα κάλλι͜α σ’
Τα νεότητα μ’ έφαεν,
σ̌κύλ’ κουτάβ’, η εγκάλι͜α σ’

Ανάθεμα σε, σ̌κύλ’ κουτάβ’,
εσέν και την εγάπη σ’
Την κουκούλα μ’ ενέσπαλα
αφκά σο καραβάτι σ’

Αρνί μ’, μεσανυχτί’ έλα
όντες τσ̌οκεύ’νε τ’ άστρα
Κανείς πα μ’ εγροικούν ατο,
κανείς πα μ’ έρ’ται οράστι͜α

♫

Έλα, τ’ εμόν σ̌ορσ̌όταινα,
άνοιξον τα κανάτι͜α σ’
Γουρπάν’ εγώ να ’ίνουμαι
σα δύο μαυρομμάτι͜α σ’

’Χ̌ι͜ονίγαν τα ψηλά ραχ̌ι͜ά,
κατέβα σο χωρίον
Κανείται, αρνί μ’, ντο έπιες
και το νερόν το κρύον

Λελεύω, ποδεδίζω σε,
να ’ίνουμαι γουρπάνι σ’!
Όσα φορείς και -ν- αναλλά͜εις
εμέν έπαρ’ σο γιάνι σ’

Το θάνατο μ’ ενούνιζα
και ’κ’ έλεγα ’α κομπώντς με
Σα είκοσ’ πέντε χρόνι͜α απάν’,
εσύ/πουλί μ’, να θανατώντς με