’Δέν ’κ’ ελογαρίαζα

Ανάθεμα τ’ς που ’κι ’ξέρ’νε
κι εμέν κατηγορούνε
’Κι ’ξέρ’νε ντό έχω απέσ’ σην ψ̌η μ’
και ντό τέρτι͜α φορτούμαι

Θεία, δος ’μένα την κουτσ̌ή σ’
γιάνια ας πορπατούμε
Εντροπέας είμαι εγώ,
απάν’ ατ’ς ’κι γομούμαι

Αρνί μ’, παρακαλώ ’σεναν
σ’ ομμάτι͜α μη τερείς με -ν
Το κρίμαν ση γούλα σ’ να έρ’ται
εμέν αν κολατί͜εις με -ν

♫

Νύχταν, ημέραν ’κ’ ετέρ’να
κορτσόπα όντες εθέλ’να
’Δέν ’κ’ ελογαρίαζα,
αδά κι εκεί εζύαζα

Όσα έμορφα ετέρ’να
άι! σο γιάν’ ατουν επέγ’να
Ατά εγαντούρευα,
επαίρ’να ατα κι έφευα

Ατώρα μόνον τερώ,
’δέν να ’φτάγω ’κ’ επορώ
Τα χρόνι͜α μ’ εδέβανε,
ντο εποίκα επέμ’νανε

Ντ’ εθέλ’να από καιρόν
σ’ οσπίτ’ν ατ’ς ξαν να πάω;
Εδέκε με -ν- έναν λάχταν
σο κιφάλ’ απάν’ ερρούξα

Αηλί εμέν εγέρασα,
φεύ’ με και ’κι νοΐζ’ α’!
Έι!/Και -ν- ο άνθρωπον γερά
ας σην τσίπαν ατ’ κι αφκά