Το ημερ’κό σ’ έναν γορόσ̌’

Έμορφος είσαι -ν- έμορφος,
ομοίασες τη μάνα σ’
Να ευτάς τσ̌αλούμι͜α ’κ’ εγροικάς,
κρίμα σην εμορφάδα σ’

Αΐκον στόμαν που φιλεί
πώς να μη λείχ̌’ τα χ̌είλι͜α τ’;
Πώς να μη δάκ’ τη γλώσσαν ατ’
ματών’ και τα γριντζίλια τ’;

Μίαν με τ’ εμασχάρεψα
και με τ’ εντώκα απάν’ ατ’ς
εντώκεν εγκαλιάστε με
[Άι] ατέ -ν- ας ση χαράν ατ’ς

Τρανύντς και πας, τρανύντς και πας
άμον ασ̌λαμά μήλον
Το ημερ’κό σ’ έναν γορόσ̌’,
έλα, μη καί͜ει σε ο ήλιον

Εγώ πα να εγάπανα,
εγώ πα να εθέλ’να
Ένα στραβήν, έναν κουτσ̌ήν
θα ευρήκ’να κι επαίρ’να