Την έμορφον όλ’ αγαπούν

Την έμορφον όλ’ αγαπούν,
σαεύ’νε το χατίρ’ν ατ’ς
Την άσ̌κεμον κανείς ’κι θέλ’,
όλ’ βλαστημούν τον κύρ’ν ατ’ς

Κόρη, έ͜εις τ’ ήλ’ τον πρόσωπον,
τη φέγγονος τ’ ασπρότας
Η εμορφάδα σ’ ανοιγάρ’
ση παραδείσ’ τα πόρτας

Γιατί ’κι αφήν’ -τ- σε η μάνα σ’
να φεύ’ς και -ν- ας σο γιάν’ ατ’ς;
Όντες έτον άμον εσέν
έτρωεν από ’πάν’ ατ’ς

Εποίκες με, τσούνας κουτάβ’,
σ’ εκκλησίας να πάω
και τη Χριστού τα καντήλας
εγώ χουσμέτ’ ευτάω

Τ’ ομμάτι͜α μ’ κλαίγ’νε και πονούν,
τα δακρόπα μ’ χαλάζι͜α
Για τ’ εσέν την ψ̌η μ’ δίω εγώ
ευτάς ’μέναν και νάζι͜α