Ν’ αηλί την Ναστασίαν

Μάνα, θέλω να έρχουμαι
να γλυτώνω ας σα ξένα
Το ψωμίν ατουν πικρόν,
μάνα, αροθυμώ εσένα

Αν επορώ θά ’ρχουμαι
να γλυτώνω ας σα ξένα
Το ψωμίν ατουν πικρόν,
μάνα, αροθυμώ εσένα
Τα ξένα νοσοκομεία
έφαγαν τ’ εμόν το έναν

Μάνα, αδά σην ξενιτείαν
πώς εχάσα την υγεία μ’;
Φογούμ’, μάνα, θ’ αποθάνω,
ντό θα ’ίν’νταν τα παιδία μ’;
Αηλί, μάνα, αηλί, μάνα
και τ’ εμόν τη Ναστασίαν!

Άλλ’ γιατροί λένε με
έ͜εις το έναν
κι άλλ’ γιατροί λένε με
έ͜εις το άλλον
Μανίτσα, πολλά φογούμαι
αβούτ’ το χρόνον θ’ αποθάνω
Μανίτσα, πολλά φογούμαι
αβούτ’ το χρόνον ’κι θα εβγάλλω

Μάνα, αδά σην ξενιτείαν
πώς εχάσα την υγεία μ’;
Αηλί, μάνα, αηλί, μάνα,
τα τρία μικρά παιδία μ’!
Ν’ αηλί, ν’ αηλί, ν’ αηλί, γιάβρι μ’,
και τ’ εμόν τη Ναστασίαν!