Την στράταν σ̌κίζω κι έρχουμαι

Την στράταν σ̌κίζω κι έρχουμαι
εσέναν ν’ ανταμώνω
Πουλί μ’, τα κάλλι͜α σ’ τ’ έμορφα
εγώ να καμαρώνω

Τα μαύρα τ’ ομματόπα σου
ντο είν’ άμον σταφύλι͜α
Τσιλίδι͜α τα χ̌ειλόπα σου
άμον κόκκινα μήλα

Για το πόι σ’, ντο να λέγω;
Θεά ζωγραφισμέντσα!
Είδαν ατο τ’ ομματόπα μ’
κι ας σην κλαίη εκατέντσαν

Όλι͜α τ’ εσά είν’ έμορφα,
σην ψ̌η μ’ απέσ’ εσέβες
Κουσούρ’ πουθέν ’κ’ ευρήκω σε,
τ’ αγγέλτς πα επαρεδέβες