Τερώ σε και ζαλίουμαι

Τερώ σε και ζαλίγουμαι,
απιδα̤βαίν’ ο νους ι-μ’
Κι εσύ ευτάς με ήντα̤ν θέλτς
και χάνω το ναμούσι μ’

Ντό ν’ ευτάγω να εγροικάς
για τ’ εσένα ντο χάμαι
Ερρούξα ατόσον χαμελά,
ο κόσμον πα γελά με

Πασ̌τάν ένουμ’νε κεπεζέν
για τ’ εσόν τη σεβντάν-ι
Με τ’ εσόν έναν τέρεμαν
πώς μερμηκιά τ’ απάν’ ι-μ’!

Ή δος με ολίγον ομούτ’,
ή κόψον με τη στράταν
Να μη επορώ κι ελέπω σε,
θα κορώνω τ’ ομμάτι͜α μ’