Αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη

Επέθανες κι εφώλεψαν
σα ψ̌ήα μουν τα πόνι͜α
Στέλιο, εσύ ασ’ τ’ έφυες
εδέβαν δύο χρόνι͜α

Έφυες άμον γίγαντας
’κ’ εγονάτ’σες καμίαν
Ο Χάρον πώς ’κ’ εγούεψεν
τ’ εσόν-α την λαλίαν!

Το κιφάλι σ’ ’κ’ εκούπιζες,
πάντ’ άγουρος εφάνθες
Εσέναν αραεύ’νε σε
ατώρα που εχάθες;

Αναστορά σε ο κόσμον,
’κι ανασπάλλ’ -τ- σε καμίαν
Άλλος ’κι θα γεννίεται
με τ’ εσόν την λαλίαν