Τη στράτα σ’ ωρι͜άζ’ ατο

Τη στράτα σ’ ωρι͜άζ’ ατο,
πουλόπο μ’, όπου κι αν πας
Παλαλούμαι για τ’ εσέν
κι εσύ ευτάς πως ’κ’ εγροικάς

Τ’ ομματί’ σ’ το τέρεμαν
εμένα θα παλαλών’
Τη χ̌ειλί’ σ’ το φίλεμαν
το στόμα μ’ σ̌εκέρ’ γομών’

Αγιασμένον έν’ η ψ̌η σ’,
το πόι σ’ παρχαρί’ νερόν
Μερμηκώ, αρνί μ’, μικρόν
εμένα όντες φιλείς

Αν ’κι γίνουμε ζευγάρ’
φογούμαι θ’ εβγαίν’ η ψ̌η μ’
Πριν καλά να χ̌αίρουμαι
θα χάμαι ας ση ζωήν