Κόρη, κρύον νερόν είσαι

Κόρη, κρύον νερόν είσαι,
ας σον παρχάρ’ φερμένον
Πότ’σον και σεριλάεψον
εμέν τον διψασμένον

Εγάπ’ σ’ εγέντονε δέντρον,
επίασε τον δρόμον
Πουλόπο μ’, έμορφον είσαι,
τρώγω τ’ εσόν τον νόμον

Δος με ας σο νερόν ντο πίντς
κι ας σο φαΐν ντο τρως-ι
Έπαρ’ με σ’ εγκαλιόπο σου,
ποίσον με σύντροφο σ’-ι

Η φοτά σ’ κοσ̌κινίεται
άμον θάλασσας κύμαν
Τ’ άσπρον την ψ̌η σ’ εζήλεψα,
πασ̌κείμ’ ντ’ εποίκα κρίμαν;