Λάχανα

Η σέβντα όνταν αρχινά
γάλι͜α-γάλι͜α ν’ απλούται
Ριζών’, κλαδών’ και τσ̌ιτσ̌ακών’
κι ύστερα φανερούται

Ότιναν θέλτς δέβα ’ρώτα
σο πέραν τη μαχαλάν
Με τα χ̌έρι͜α σ’ εποίκες ατο,
[αμάν!] σ’ εμέν μ’ ευρήκ’ς μαχανάν

Φωτία καίει το καρδόπο μ’,
άψιμον καίει το ψ̌όπο μ’
Νύχταν χωρίς ξημέρωμαν
έν’ η ζωή, πουλόπο μ’

Ότιναν θέλτς δέβα ’ρώτα
σο πέραν τη μαχαλάν
Με τα χ̌έρι͜α σ’ εποίκες ατο,
[αμάν!] σ’ εμέν μ’ ευρήκ’ς μαχανάν

Εγώ το κορίτσ’ ντ’ αγαπώ
σον κόσμον ’κι ταράζ’ α’
Έναν και μαναχόν έχ’ α’,
σα ξένα ’κι μονάζ’ α’

Ότιναν θέλτς δέβα ’ρώτα
σο πέραν τη μαχαλάν
Με τα χ̌έρι͜α σ’ εποίκες ατο,
[αμάν!] σ’ εμέν μ’ ευρήκ’ς μαχανάν

Αρνί μ’, να κλαίγω κρίμαν έν’,
εσύ όντες κλαινί͜εις με
Τ’ εμά τα δάκρυ͜α είν’ πικρά,
άλλο μη τυραννί͜εις με

Ότιναν θέλτς δέβα ’ρώτα
σο πέραν τη μαχαλάν
Με τα χ̌έρι͜α σ’ εποίκες ατο,
[αμάν!] σ’ εμέν μ’ ευρήκ’ς μαχανάν