Να έμ’νε πράσινο χορτάρ’

Να έμ’νε πράσινο χορτάρ’
κι εφύτρωνα σ’ αυλόπο σ’
Εφέρ’να κόκκινο τσ̌ιτσ̌άκ’
κι έκαιγα το καρδόπο σ’

Τσ̌ιτσ̌έκια εξέγκα κόκκινα,
μυρίχτ’ α̤τα, πουλόπο μ’
Θ’ ευωδιάζ’νε το κορμί σ’
κι άλλο πολλά το ψ̌όπο σ’

Ερωτώ σε για πέει μ’ α̤το:
«Χαρχαταρούν τα ψ̌ήα σ’;»
Αν έχ̌’ ασλίν ’γιανάσ̌εψεν
η σεβντά σην καρδία σ’;

Τα τσ̌ιτσ̌έκια ένταν σεπέπ
να θέλουμ’ τ’ έναν τ’ άλλο
Τ’ εδέκες με το φυλαχτόν
ας ση γούλα μ’ ’κ’ εβγάλλω
Τ’ εδέκες με το δαχτυλίδ’
ας σο χ̌έρι μ’ ’κ’ εβγάλλω