Αφιέρωμα στον Χρήστο Χρυσανθόπουλο

Το τέρτ’ εδέκεν ο Θεόν,
[πουλί μ’, ο Θεόν]
’νέσπαλεν το τερμάνι μ’
Τ’ εμόν την ψ̌ην Ατός να παίρ’
[πουλί μ’, Ατός να παίρ’]
εσέγκεν α’ νισ̌άνιν

’Κ’ επρόφτασα ο άχαρον
[πουλί μ’, ο άχαρον]
να χ̌αίρουμαι ολίγον
Προτού χορτάζω τη ζωήν
[πουλί μ’, τη ζωήν]
κουντά και λέει με «οφύγον»

Εγώ ας σ’ εγεννέθα κιάν’
[εγεννέθα κιάν’]
τ’ όνομα σ’ έν’ σο στόμαν
Κι άλλα μουράτι͜α έχω εγώ,
[πουλί μ’, έχω εγώ]
άφ’ς με να ζω ακόμαν

Ρούζω για ύπνον σο κρεβάτ’
[πουλί μ’, σο κρεβάτ’]
Ατσ̌ά θα εγνεφίζω;
Άφ’ς με ας προφτάνω ο άχαρον
[πουλί μ’, ο άχαρον]
τα κορτσόπα μ’ ν’ αντρίζω