Αδά σο καταλάι απάν’

[Ωχ!] Αδά σο καταλάι απάν’
πολλούς εμεταλλάες
Ο Θεός κι η ψ̌η σ’, νε πουτσή,
με τίναν ενεπάες;

Η σεβντά σ’ έν’ άψιμον,
σην καρδι͜ά μ’ δί’ κάψιμον
Καίγ̆εται, μανίεται,
πασ̌τάν πώς βρουλίεται!

[Ωχ!] Αρνί μ’, εγώ, νασάν εμέν,
’φτάγω το σεβνταλούκι μ’
Πεσπελί ’ίνεσαι γουρπάν’,
κόρη, σο γιοσμαλούκι μ’

Η σεβντά σ’ έν’ άψιμον,
σην καρδι͜ά μ’ δί’ κάψιμον
Καίγ̆εται, μανίεται,
πασ̌τάν πώς βρουλίεται!

Θαρρείς έν’ ο παράδεισον
τ’ εσόν-α η εγκάλια -ν-
Εμέτσανε με, νε κουτσ̌ή,
όλια τ’ εσά τα κάλλι͜α

Η σεβντά σ’ έν’ άψιμον,
σην καρδι͜ά μ’ δί’ κάψιμον
Καίγ̆εται, μανίεται,
πασ̌τάν πώς βρουλίεται!