Η νύφε και η πεθερά

Να ’ίνουσουν, να ’ίνουσουν,
να ’ίνουσουν κατακλυσμός
κι εχάσαν οι γραιάδες
Εκείσαν κι εκοιμούσανε
άφογα οι νυφάδες

Είνας νύφε έναν ημέραν
’Μώ τη σ̌κύλ’ τη θαγατέραν!
Ταβίζ’ με την πεθεράν ατ’ς,
ατέ χοβλαεύ’ απάν’ ατ’ς
Η νύφε εξέγκεν το τακούν’ ατ’ς
λέει την πεθεράν ατ’ς «Τσούνα!
Το κιφάλι σ’ άμον τας̌!
Εθαρρείς ’κι θα ψοφάς;»
Επϊάσταν ’ς σα μαλλία,
’μαζεύτεν η γειτονία
Έρθεν ένας γειτονάς
λέ͜ει ατένα̤ν «Ντο ευτάς;»
Λέ͜ει ατεν «’Κ’ εντρέπεσαι;
γιάτι κρού’ς την πεθερά σ’;
Λέει ατον «Εσύ ντο θέλτς;
Το σ̌κυλίν θα γουρταρεύ’ς;»
Λέει η πεθερά τη νύφε:
«Μεσημέρ’ έντον ’κ’ ενίφτες;
Ους το μεσημέρ’ κοιμάσαι
Ας σον Θεό σ’ ’κι φογάσαι;
Εγώ ’φτάω τα δουλείας,
θα τερώ και τα παιδία σ’
Ση κυρού σ’ ’κ’ είχ̌ες νερόν,
αδά θέλτς και παραγιόν!»
«Τσ’ είχ̌εν πεθερά καλέσσα
νά ’χω κι εγώ η τυχερέσσα;
Τα βουτούρτα, τα τυρία
έ͜εις ατα με τα κλειδία!
Λάσ̌κεσαι άμον σουρτούκα,
σ̌κυλάζ’ το βρακί σ’, τσ̌ουλτούκα!
Και η νύφε σ’ η καημέντσα
πάντα μαραγγουλιαμέντσα
Πάντα ευτάει υπομονήν,
τρώει κρομμύδι͜α και ψωμίν
Πεθερά τ’ς χατεύ’ ατεν
«Έξ’ ας σ’ οσπίτ’!» λέει ατεν
Η νύφε σ’κούται πάει
και παράπονα ’κ’ ευτάει
Ξαν, η γούλα τ’ς επιάστεν
για τη μάναν ατ’ς εχπάστεν
Ασ’ εσούμωσεν σ’ οσπίτ’ν ατ’ς
ατέ είδεν την αδερφήν ατ’ς
Αδερφή ατ’ς εγροίκ’σεν α’,
τη μάναν ατ’ς είπεν α’
Είπεν ατ’ς ασ’ εβγών’ οξ̌ωκά,
ερωτά ’τεν πρώτα-πρώτα
«Νέτσ̌η, ντ’ έπαθες και κλαις
και τη μάνα σ’ ’δέν ’κι λες;»
’Σούμωσεν τη μάναν ατ’ς,
εγονάτ’σεν εμπροστά τ’ς
«Μάνα» λέει «ξάι μ’ ερωτάς με!
Ποίσον ταρχανάν να φά͜εις με!
Η πεθερά μ’ έν’ κακέσσα,
πάντα αφήν’ με νηστικέσσα»
«Γουρπάν’ εγώ ση γούλα σ’!
Μέρ’ εφέκες την Τασούλα σ’;»
«Η Τασούλα έν’ σ’ οσπίτ’ν ατ’ς,
δικαιούται το παιδίν ατ’ς¹
Η πεθερά μ’ έν’ κακέσσα,
πάντα αφήν’ με νηστικέσσα
Τσακών’, ευτάει το φούστουρον
και τρώει α’ μαναχέσσα»