Χ̌ερίτσα μ’, άφ’ς τα παλαλά σ’

Χ̌ερίτσα μ’, άφ’ς τα παλαλά σ’
και τέρ’ τ’ ορφανεμένα σ’
Αέτσ’ έφαες τον άντρα σ’,
μη θέλτς να τρως κι εμέναν!

Πολλά νέισσα εχ̌έρεψες
κι έχασες το τακάτι σ’
Θ’ έρχουμαι και χουλένω σε
το βράδον σο κρεβάτι σ’

Τον κόσμον μη τερείς ντο λέει
και ντ’ αποκαλατσ̌εύ’ σε
Τιδέν εσύ να μη ευτάς,
κανείς ’κι θα κουρφεύ’ σε

Για τ’ ατό ας χ̌αίρουμες μαζί
τα υστερνά τα χρόνι͜α
Αέτσ’ τα τέρτι͜α σ’ θ’ ανασπάλτς
κι ας κρεμάν’νε κωδώνι͜α