Ν’ αηλί εκείνον π’ αρρωσταίν’

Αηλί εκείνον πη αρρωσταίν’
και ’κ’ έχ̌’ καν’νάν σο γιάν’ ατ’
[Ντό να ’ίνουμαι; / Βάι, ν’ αηλί εμέν!]
Ύπνος να έρ’ται ευρήκ’ α̤τον,
ξάι ’κι πιάν’ απάν’ ατ’
[Ντό να ’ίνουμαι; / Βάι, ν’ αηλί εμέν!]

Έν’ απλωμένος σο κρεβάτ’,
ανέμπορος για όλι͜α
[Ντό να ’ίνουμαι; / Βάι, ν’ αηλί εμέν!]
Σο νουν ατ’ φέρ’ καλόν φαΐν,
τονατεμένα στόλι͜α
[Ντό να ’ίνουμαι; / Βάι, ν’ αηλί εμέν!]

Διψά και πώς να πίν’ νερόν;
’κ’ επορεί άν’ να σ’κούται
[Ντό να ’ίνουμαι; / Βάι, ν’ αηλί εμέν!]
Πεινά και πώς να τρώει φαΐν;
’κ’ επορεί να βουκούται
[Ντό να ’ίνουμαι; / Βάι, ν’ αηλί εμέν!]

Τερμάν’ ατόν κανείς ’κι δί’
σα πόνι͜α, σα τερτόπα τ’
[Ντό να ’ίνουμαι; / Βάι, ν’ αηλί εμέν!]
Κουρτά τα δάκρυ͜α ντο τρέχ’νε
ας σα δύο ματόπα τ’
[Ντό να ’ίνουμαι; / Βάι, ν’ αηλί εμέν!]