Εσύ είσαι μικρόν πελιστέρ’

Εσύ είσαι μικρόν πελιστέρ’
κι εγώ είμαι ο αητέντς
Με τα τσ̌αλούμι͜α ντ’ ευτάς
μ’ εμένα θα τελέντς

Πάντα αναμένω σε,
θέλω να κερδαίνω σε
Πώς θα χάνω τ’ αχούλι μ’
εσέν αν ’κι παίρω σε

Για τ’ εσέν ντ’ έχω τη σεβντάν
εμέν θα παλαλών’
Αν ’κι παίρτς με ας εβγαίν’ η ψ̌η μ’
απόψ’ ους να μερών’

Ντό τσ̌αλούμι͜α είν’ ντ’ ευτάς;
Ντό λέγω σε, ’κ’ εγροικάς!
Εμέναν επαλάλωσεν
το τρανόν η σεβντά σ’

Τ’ ομμάτι͜α σ’ μαυροστάφυλι͜α,
η καρδι͜ά σ’ άσπρον χ̌ι͜όν’
Εσέν θα στεφανούμαι σε
αρ’ ους το χ̌ειμωγκόν

Τ’ εμόν-α το πελιστέρ’,
τη χαράν σην ψ̌η μ’ θα φέρ’
Ους να γερούμε, πουλί μ’,
θα κρατώ σε -ν- ας σο χ̌έρ’