Γουρπάν’, πουλί μ’, σ’ εσόν την χράν

Γουρπάν’, πουλί μ’, σ’ εσόν την χράν
ντ’ έν’ άμον τα χασ̌χάσ̌ι͜α
Εσέν π’ ελέπ’ τ’ αχούλ’ν ατ’ χάν’,
κρούει ’πιδι͜αβαίν’ τα ραχ̌ι͜ά

Είδανε σε τ’ ομματόπα μ’
και άλλο ’κι δα̤κρούνε
Χαρχαταρά̤ το καρδόπο μ’,
τα χ̌ειλόπα μ’ γελούνε

Τα χ̌είλι͜α σ’ ροδοπέταλα,
η καλατσ̌ή σ’ στάζ’ μέλι
Π’ ελέπ’ σε ’κι πάει ους σο κιντίν,
’ποθάν’ το μεσημέρι

Για το πόι σ’, ντό να λέγω;
Θεά ζωγραφισμέντσα!
Είδαν ατο τ’ ομματόπα μ’
και αμὰν εκατέντσαν