Πατρίδα μ’, για τ’ εσέναν

Ποίος έτον που ’κ’ έκλαψεν;
Ποίος που ’κ’ εματώθεν;
Ποίος πατρίδαν έχασεν;
Ποίος ’κ’ επαλαλώθεν;

Πατρίδα μ’, για τ’ εσέναν
καρδίας πονεμένα
Ας επάτ’ναν σα χώματα σ’,
άλλο μουράτ’ ’κ’ εθέλ’ναν
Ας επάτ’ναν σα χώματα σ’,
τιδέν μουράτ’ ’κ’ εθέλ’ναν

Ατείν’ πατρίδαν που χάν’νε,
ατείν’ που ξεριζούνταν,
ατείν’ με τ’ «αχ» και με το «βαχ»,
ατείν’ κλαίν’ και ματούνταν

Πατρίδα μ’, για τ’ εσέναν
καρδίας πονεμένα
Ας επάτ’ναν σα χώματα σ’,
άλλο μουράτ’ ’κ’ εθέλ’ναν
Ας επάτ’ναν σα χώματα σ’,
τιδέν μουράτ’ ’κ’ εθέλ’ναν

Αν έν’ και ξαν θα πλάσκουμαι
σ’ αούτ’ την οικουμένην
Θεέ μ’! Σον Πόντον πλάσον με!
Να παίζω κεμεντζ̌έν-ι!

Πατρίδα μ’, για τ’ εσέναν
καρδίας πονεμένα
Ας επάτ’ναν σα χώματα σ’,
άλλο μουράτ’ ’κ’ εθέλ’ναν
Ας επάτ’ναν σα χώματα σ’,
τιδέν μουράτ’ ’κ’ εθέλ’ναν