Μαχ̌αίρ’ έπαρ’ και κάρφα ’το

Μαχ̌αίρ’ έπαρ’ και κάρφα ’το
σην καρδι͜ά μ’ το καμένον
Το αίμαν ντο θα τσιμπονίζ’
θα έν’ φαρμακωμένον

Ύλτσον, πουλόπο μ’, το αίμαν,
δείξον ολίγον σέβας
Εκείνο ντο θα κατενίζ’
βάλεν ατο ση φλέβα σ’

Τ’ εμόν το αίμαν ντο θα παίρτς
πέλκι πλεθύν’ τη φως -ι-σ’
Τη σεβντά σ’ αν ’κ’ εγνώρτσα ’το,
’ίνουμαι -ν- αδελφός ι-σ’

Ντο απομέν’ το λείμψανον,
πασ̌τάν φαρμακωμένον
Απέσ’ σ’ αχάντι͜α θάψον α’
κι όχι τονατεμένον