Τη κεμεντζ̌έ μ’ παίζω σας

Τη κεμεντζ̌έ μ’ παίζω σας,
τραγωδώ και λέγω σας
Είν’ τ’ εμέτερα πολλά,
ευτάμε τα παλαλά

Το ξένον πάντα γλυκύν
έν’ σ’ αούτο τη ζωήν
Ποίος έν’ που ’κι αγαπά;
Ποίος έν’ που ’κ’ εγροικά;
Ποίος έν’ που ’κι αγαπά,
απ’ ατό που ’κ’ εγροικά;

Ατός που ’κ’ εγάπεσεν,
ατός που ’κ’ επόνεσεν
Χαϊβάν’ έρθεν σον κόσμον,
έναν χτήνον παλαλόν

Άφ’ς τη χώραν, ας λέγ’νε,
άφ’ς ατ’ς, ας σακουνεύ’νε
Εσύ ποίσον ντ’ εγροικάς,
το καρδόπο σ’ μη χαλάντς

Για τ’ εσέναν τραγωδώ,
για τ’ εσέν καρδοπονώ
Τραγωδίας τη σεβντάς
λέγ’ν’ ατα σα τρυγόνας

Έλα, πουλί μ’, και μη πας,
το χατίρι μ’ μη χαλάντς
Το φίλεμαν απ’ εμέν,
η εγκάλια -ν- απ’ εσέν

Έλα, όσον έν’ νωρίς,
χάρ’, πουλόπο μ’, τη ζωή σ’
Ο κόσμον έν’ ψεύτικον,
σύρτεν όλια σο χορόν