Ο πρόσωπο σ’ ηλιόλουστον

Ο πρόσωπο σ’ ηλιόλουστον,
η καλατσ̌ή σ’ μελένεν
Η μύρα σ’ έν’ τραντάφυλλον,
η ψ̌η σ’ μαλαματένεν

Όντες τερώ σον πρόσωπο σ’,
τ’ ομματόπα μ’ θολούνταν
Θαρρείς ελέπ’νε τ’ ήλ’ το φως,
φοούμαι θα κορούνταν

♫

Πουλόπο μ’, όντες καλατσ̌εύ’ς,
μέλ’ στάζ’ ας σα χ̌ειλόπα σ’
Αν κρού’ν απάν’ ι-μ’, μερμηκώ,
τ’ άσπρα τα γανατόπα σ’
Αν κρού’ν απάν’ ι-μ’, μερμηκώ,
τα δύο τα χ̌ερόπα σ’

Η μύρα σ’ σκουντουλίζ’ άμον
παρχαροτσ̌ιτσ̌εκόπον
Σο ψ̌όπο σ’ το χρυσόχτιστον
κράτ’ για τ’ εμέναν τόπον
Σο ψ̌όπο σ’ το χρυσόχτιστον
κράτ’ με -ν- ολίγον τόπον