Τ’ ομμάτι͜α τ’ς παρλαεύ’νε

Τ’ ομμάτι͜α τ’ς παρλαεύ’νε,
την καρδι͜ά μ’ τογραεύ’νε
Ομοι͜άζ’νε άμον αστρόπα
με γαϊτάνι͜α φρυδόπα

Τα χ̌ειλόπα σ’ φωτία,
έκαψαν την καρδία μ’
’Ποίκαν ατο κομμάτι͜α,
τη ζωή μ’ δύο κὰτι͜α

Τα μάγ’λα σ’ -ισ- πατούλι͜α,
τα κόλφι͜ας ι-σ’ ζουμπούλι͜α
Ευωδία σ’ μεθύζ’ με
και η σεβντά σ’ κοιμίζ’ με

Έπαρ’ με σην εγκάλι͜α σ’
να χ̌αίρουμαι τα κάλλι͜α σ’
Εσέναν ποδεδίζω
κι άλλο να μη εγνεφίζω