Ας λέω σας το καρδόπο μ’

Ας λέω σας το καρδόπο μ’
ντο έχ̌’ απέσ’ τη θέσα
Πότε θα βάλω σο κρεβάτ’
εγώ πα είναν καρέσσα;

Όσον πόσον θα κοιμούμες
σα ξένα τα τουβάρι͜α;
Πότε θα ’λέπω το κρεβάτ’
με δύο μαξιλάρι͜α;

Θα βάλω σο τσ̌ουβάλ’ αχ̌ύρ’,
θα χτίζω έναν σκοπέλ’
Θα λέγ’ ατ’ «έλα μετ’ εμέν»
γιάμ’ ατό πα ’κι θέλ’;

Εποίκες με τσούνας κουτάβ’
καμίαν ντο ’κ’ εποίν’να
Το κρεβατόπο μ’ εύκαιρον,
το μαξιλάρ’ εφίλ’να

Δύο λόγια θα λέγω σε,
πουλί μ’, τονατεμένα
Άφ’ς ατόνα τη σ̌κύλ’ τον γιον
κι αρ’ έλα μετ’ εμέναν

Εγώ -ν- επαρακάλ’να το
κι ατό εκέσ’ ’κ’ ετέρ’νεν
Εποίν’νεν πως ’κ’ εγροίκανεν,
εποίν’νεν πως ’κ’ εθέλ’νεν

Και -ν- ατά τα σπαρέλια σου
να έλυνα κι εδένα
Αδά σον κόσμον, νε πουλί μ’,
τιδέν μουράτ’ ’κι εθέλ’να