Και -ν- ας λέγω σας παιδία

Και -ν- ας λέγω σας παιδία
έναν μικρόν ιστορίαν
Ση στράταν εντάμωσα
είναν κόρεν άγρεσσα

Άγρεσσα, ὰμα έμορφος,
εθαρρείς έτονε φως
«Καλημέρα» λέγ’ ατεν,
ντό θα λέει, τερώ ατεν

Ὰμα, ατέ εγρίεψεν,
σα πέτρας ετάλεψεν
Έσυρεν απάν’ σ’ εμέν,
ὰμα, νισ̌άν’ ’κ’ έξερεν

Εμπροστά τ’ς ελάγγεψα,
τα χέρια τ’ς επίασα
«Έλα, κόρη, μη φογάσαι!
Δείξον με πού κέσ’ κοιμάσαι;»

«’Κι λέγω σε που κοιμούμαι!
Κορίτσ’ είμαι και φογούμαι!
Άφ’ς με ας φέγω ατώρα,
θα μαθάνει͜ ατο η χώρα!»

-Φτουλίστε με, κορώνες

Σ’ ομμάτι͜α τερώ ατεν,
σα χ̌είλια φιλώ ατεν
Γουρπάν’ σ’ εσέν γίνουμαι,
σ’ εγκαλιόπο σ’ λύγουμαι

«Έλα ποδεδίζω σε,
νύφεν θα στολίζω σε!
’γώ εσέν θα παίρω σε,
σ’ οσπίτι μ’ θα φέρω σε!»

-Κι αμ’ ντό;